Ken je dat, mensen die psychische stoornissen/problemen romantiseren? In ‘het wereldje van de eetstoornissen’ heb ik een aantal meiden leren kennen die dachten dat Anorexia een trofee was. Een mijlpaal, iets om trots op te zijn en om mee te pronken. Maar waarom? Ik kan er met mijn hoofd echt niet bij.
Wat is er nou leuk aan een depressie? Wat is er nou glamoureus aan een eetstoornis? Wat is mooi aan automutileren? Een psychische stoornis hebben is een serieus probleem. Het is geen keuze. Bovendien gaat het vaak ook gepaard met heel veel schaamte.
Als ik voor mijzelf spreek ben ik echt aan het lijden. En vele mensen met mij vermoed ik. Ik zou juist niets liever willen dan van mijn klachten af te komen. Dat ik weer kan leven in plaats van overleven. Dat ik geen medicatie hoef te slikken, me staande kan houden zonder een eetstoornis en dat ik anders met mijn gevoel om kan gaan dan door de hele dag in bed te blijven liggen.
Waar gaat het mis mensen?
thelifeofablmc.wordpress.com 
Als ik voor mezelf mag spreken zie ik mijn depressie niet als een trofee, maar ik ben wel “blij” wanneer ik in een dieper gat knikker. Dat verdien ik. Ik moet lijden. Maar ik denk dat dat voor iedereen anders is
LikeLike