Niet zeggen wat je denkt

Een eetstoornis. Eigenlijk gaat het niet over eten. Het gaat over niet zeggen wat je denkt, en niet doen wat je wilt. 

Vandaag had ik weer therapie. Ik ben nu alweer een jaar lang in behandeling en had wekelijks een individueel gesprek met mijn therapeute, 1 uur per keer. Vandaag vroeg ze of ik nog steeds één keer per week wou, of naar 1 keer in de twee weken wou gaan.

Omdat ik ook echt iemand ben die niet zegt wat ze denkt en wilt, ben ik akkoord gegaan met één keer in de twee weken. Eigenlijk wil ik dat niet. Toen ze kwam met dit voorstel, voelde ik me op de één of andere manier in de steek gelaten. Ik, één keer in de twee weken? Ik had het gevoel alsof mijn therapeute van mij af wilde (wat – natuurlijk – echt niet zo is, weet ik ook diep van binnen).

Wat ik daarentegen zei tegen haar, want ze had in de gaten dat er wat aan de hand was, was dat ik zei dat ik het wel spannend vond, één keer in de twee weken. Maar ik deed er heel koeltjes over, meer in de zin van: spannend, maar wel uitdagend, zo één keer in de twee weken.

Een eetstoornis; het gaat over niet zeggen wat je denkt, en niet doen wat je wilt… Damn it!