Over rozen

Ik opende net mijn brievenbus, en zag daar tussen alle reclamefolders één normale envelop liggen. Geadresseerd aan mij. Als als deze envelop niet voor mij bestemd was, moest ik bellen. Het nummer stond er bij. Ik had al zo’n flauw vermoeden wat de afzender zou zijn van die brief…

Inderdaad; de kliniek voor persoonlijkheidsstoornissen. Afgelopen maandag heeft mijn therapeute me aangemeld, en de behandeling bij mijn huidige hulpverlener zal hoe dan ook stoppen. Omdat ze alles geprobeerd hebben en mij niet verder kunnen helpen. De conclusie was dat er in het anderhalf jaar dat ik nu bij haar kwam, niet veel/genoeg veranderd was. Pijnlijk.

Om die reden heeft ze mij de kliniek geadviseerd. Maar ik kan niet voor mezelf kiezen. Ik kan het gewoon niet over mijn hart verkrijgen. En omdat ik zo enthousiast reageerde op het fulltime contract dat ik bij mijn werkgever aangeboden heb gekregen, voelt het als verraad als ik het niet doe. Omdat ik ook nooit wat over mijn problemen heb verteld, en verder ook niets laat merken.

Omdat ik zo verstrikt zat in dit dillema; kliniek of toch doorgaan, heb ik gepraat. Veel gepraat. Met mijn ouders en met een paar vriendinnen. Gisteravond met mijn beste vriendin, en dat heeft me enorm geholpen. Ik had al verschillende plannen bedacht, maar ik denk dat ik er één heb waar ik nu het meeste achterstaan. Dat is -hoe voorspelbaar- dat ik niet direct de kliniek in ga, maar het nog tot aan het einde van het jaar ga proberen.

Als mijn situatie aan het einde van het jaar nog niet is verbeterd, wil ik de afspraak met mijn systeem en de hulpverlener (in dit geval de kliniek waar ik nog op gesprek moet komen) maken, dat ik per direct in opname ga. Ik geef mezelf de tijd tot 31 december 2015. Op voorwaarde dat:
– Ik aangeef dat ik 32 uur wil gaan werken in plaats van fulltime (voor mijn rust)
– Ik aan ga geven dat ik de werkdruk nu als te hoog ervaar
– Meer openheid van zaken ga geven (dus iets meer vertel over wat er speelt/gespeeld heeft; dat ik een moeilijke periode heb doorgemaakt en om die reden graag 32 uur wil werken)

Als ik hier voor kies, heb ik voor mijn gevoel meer kansen dan dat ik nu in opname ga. Als ik mezelf tot aan het einde van het jaar de tijd geeft, en het is niks geworden, dan heb ik het tenminste geprobeerd, heb ik een jaar werkervaring en heb ik in de tussentijd meer openheid van zaken kunnen geven. Want als ik nu weg zou gaan, zou het echt als een klap in ieders gezicht komen.

In de tussentijd kan ik misschien wel gesprekken blijven voeren ergens, maar als ik het even helemaal op eigen kracht kan/moet doen, heb ik daar ook geen problemen mee. Wel jammer dat het bij m’n huidige hulpverlener niet gewerkt heeft, ik vertrouw haar zo erg. Maargoed, daar kan misschien ooit nog wel een ander voor in de plaats komen die wel met de complexiteit van mijn problemen uit de voeten kan. Vrijdag 3 april staat mijn gesprek bij de kliniek gepland om 10:00 uur, heel spannend.